معیارهای واقعی انتخاب پردازنده؛ چرا تعداد هسته‌ها دیگر ملاک برتری نیست؟
تعداد هسته‌های بیشتر، به معنای عملکرد بهتر پردازنده است برای سال‌ها، این تصور وجود داشت که پردازنده‌ای با هسته‌های بیشتر، سریع‌تر و کارآمدتر عمل می‌کند؛ اما پیشرفت فناوری و توسعه معماری‌های نوین نشان داده است که این باور چندان درست نیست. تعداد هسته‌ها دیگر تنها معیار برای ارزیابی عملکرد یک پردازنده نیست. در ادامه با ۶ دلیل اصلی به بررسی این موضوع می‌پردازیم:
نقطه اشباع عملکرد پردازنده‌ها به لطف پیشرفت‌های اخیر، پردازنده‌های مدرن به مرحله‌ای رسیده‌اند که عملکرد آن‌ها برای اکثر کاربران کافی است. تفاوت میان پردازنده‌های جدید و نسل‌های قبلی به اندازه‌ای نیست که بهبود چشمگیری در تجربه روزمره کاربران ایجاد کند. بسیاری از کاربران هنوز هم با پردازنده‌های چهار هسته‌ای قدیمی کار خود را به‌خوبی انجام می‌دهند.
سازگاری محدود نرم‌افزارها با هسته‌های بیشتر ،بیشتر بازی‌ها و نرم‌افزارها هنوز با پردازنده‌هایی که تعداد هسته‌های زیادی دارند سازگار نشده‌اند. این برنامه‌ها اغلب به عملکرد تک‌هسته‌ای وابسته هستند و از افزایش تعداد هسته‌ها بهره کامل نمی‌برند.
اهمیت بهره‌وری انرژی در پردازنده‌های جدید، بهره‌وری انرژی بر تعداد هسته‌ها ارجحیت دارد. پردازنده‌هایی با هسته‌های کمتر و بهینه‌سازی انرژی، علاوه بر عملکرد مناسب، از نظر مصرف انرژی نیز مقرون‌به‌صرفه‌تر هستند.
تغییر معماری پردازنده‌ها معماری‌های هیبریدی با استفاده از هسته‌های قدرتمند و کم‌مصرف، ساختار پردازنده‌ها را متحول کرده‌اند. این نوع طراحی باعث شده مقایسه پردازنده‌ها بر اساس تعداد هسته‌ها دیگر منطقی نباشد.
اهمیت عملکرد تک‌هسته‌ای و حافظه کش عملکرد تک‌هسته‌ای و ظرفیت حافظه کش تأثیر بیشتری روی تجربه کاربری دارد. پردازنده‌هایی با حافظه کش بهتر و سرعت بالاتر در هر هسته، اغلب عملکرد بهتری نسبت به مدل‌هایی با هسته‌های بیشتر دارند.
نقش پردازنده‌های گرافیکی در پردازش‌های مدرن، بسیاری از وظایف به پردازنده‌های گرافیکی منتقل شده است. وظایفی مانند رندرینگ و یادگیری ماشین توسط GPUها سریع‌تر انجام می‌شوند و نیاز به پردازنده‌های پرهسته کاهش یافته است.
در نتیجه، هنگام انتخاب پردازنده، باید به عواملی مانند بهره‌وری انرژی، عملکرد تک‌هسته‌ای و معماری آن توجه کرد و صرفاً تعداد هسته‌ها را معیار قرار نداد.
